صلح، از جمله صلح تامینی، در لغت به معنای سازش و آشتی می‌باشد. در معاملات حقوقی بین اشخاص نیز، امکان انعقاد عقد صلح وجود دارد. موارد انعقاد عقد صلح، در ماده ۷۵۲ قانون مدنی، اینگونه بیان شده: «صلح ممکن است یا در مورد رفع تنازع موجود و یا جلوگیری از تنازع احتمالی، در مورد معامله و غیر آن واقع شود.» که براساس آن و سایر مواد مندرج در قانون مدنی، عقد صلح، به سه دسته تقسیم می‌شود:
صلح در مقام معاملات: عقد صلح به‌ام العقود مشهور است و به این معنا است، که طرفین معامله می‌توانند، عقد مورد نظر خود را که می‌تواند بیع، مضاربه، مساقات و غیره باشد را در قالب عقد صلح منعقد کنند، که این موضوع، سبب می‌شود، آثار خود این عقود اعمال نشده و تابع آثار عقد صلح باشند. در ماده ۷۵۸ قانون مدنی، احکام صلح در مقامات معاملات بیان شده است.
صلح برای رفع دعوا: به این معنا است، که در دعاوی حقوقی و یا کیفری، که شاکی خصوصی دارد و قابل گذشت می‌باشد، طرفین می‌توانند با انعقاد یک عقد صلح، اختلاف خود را پایان دهند. در ماده ۷۵۶ قانون مدنی، نیز این موضوع بیان شده است. همچنین، به موجب ماده ۷۵۲ قانون مدنی، صلح می‌تواند در مورد رفع تنازع موجود و یا جلوگیری از تنازع احتمالی در مورد معامله و غیر آن منعقد بشود.
صلح تامینی: به این معنا است، که یکی از طرفین قرارداد، تعهد می‌کند که نفقه معینی را، همه ساله یا هر ماهه، تا مدت معین پرداخت کند. که براساس ماده ۷۶۸ قانون مدنی، این تعهد، ممکن است به نفع طرف متصالح یا به نفع شخص یا اشخاص ثالث باشد.
همچنین خیار، در لغت، به معنای اختیار است و در اصطلاح حقوقی، حق فسخ و بر هم زدن عقد لازم، با اراده یکی از طرفین معامله، تعریف شده است. حق فسخ، نباید با اقاله که با اراده هر دو طرف معامله، صورت می‌گیرد، اشتباه گرفته شود. براساس تعریف مندرج از عقد خیاری، در ماده ۱۸۸ قانون مدنی، «عقد خیاری، آن است که برای طرفین یا یکی از آنها یا برای ثالثی، اختیار فسخ باشد.»